The Hunch

En op 7 februari was het dan zo ver, een optreden van The Hunch in “It Podium”. Al ver van te voren  waren er “kenners” die niet konden stoppen met er over te praten. Bij binnenkomst gonsde het van de blije bezitters van toegangsbewijzen; want het was stijf uitverkocht.

Dave Tearny als organisator van het optreden was tevens een enthousiaste en blije presentator en introduceerde de avond. Ook refereerde hij aan de goede oude tijd van “The Music Inn”. Laten we hopen dat dat ook weer in “It Podium” kan gaan gebeuren. Ter budgetondersteuning wordt gevraagd om vrijgevig mee te doen aan de verloting met mooie prijzen. Hij sluit af met een wens dat we allemaal gaan  genieten van deze avond.

In het voorprogramma treedt Tim O’Riordan op uit Cork. Met traditionele goed gebrachte Ierse songs brengt hij ons “op temperatuur” voor het grote werk van “The Hunch”. Een groot applaus na het prima en humorvolle optreden van Tim geeft goed de waardering van he publiek weer voor deze artiest.

En dan it’s going on. Ik had wel het e.e.a. gelezen over deze band, , maar ben deze avond weggeblazen door de sublieme kwaliteit van deze musici; en niet alleen  muzikaal, maar ook vocaal. Prachtige stemmen die ook in close harmony geweldig klonken.

We zij deze avond onthaald op een muzikale reis van klassiek Keltisch (als in een Middeleeuws dorpsfeest) tot Paul Simon. Van Blues tot  Dire Straits. Van Jazz tot Bob Dylan. En dat dan uitgevoerd met o.a. een “Uillean Pipe” (Ierse doedelzak zonder zak (blaas) maar met een  balg; dat geeft de muzikant de gelegenheid om onder het spelen te zingen, want hij hoeft niet te blazen).
Het was overweldigend goed en daardoor ook zomaar pauze. Het publiek was enthousiast, de band mengde zich tussen de barzitters en het werd heel gezellig. De pauze werd afgesloten met de verloting en diverse bezoekers wonnen tegoedbonnen voor  volgende optredens of voor korting bij de plaatselijke horeca.

Het tweede deel was ook weer fantastisch; House of the Rising Sun van The Animals en Help van The Beatles, Corazon Espinado van Santana,  What if God was one of us van Joan Osborne, allemaal pareltjes of edelstenen die door The Hunch met net een “stukkie” anders een eigen aureool kregen. Fantastisch dus. Ik heb overigens nog nooit een doedelzak fenomenaal gitaarsolo’s horen spelen.

Het laatste nummer was heel toepasselijk; It’s crying time again, you’re gonna leave me van Dean Martin/Ray Charles. Het publiek zong uit volle borst mee. Iedereen was tevreden en vrolijk en blij. En het bleef nog lang “onrusstig “in IJlsst